حکمت خدا

طبق قراری که داشتیم میخواستیم امروز با دوستای سمیه بریم بیمارستان عیادتش. ساعت 3 بود که مینا sms داد که برم. من که قضیه رو همون روز به مامانم گفتم قرار شد با مامی همراه بریم بیمارستان چون مامی هم با شنیدن این موضوع مشتاق شد که بیاد اما بهش نگفتم که ما دوستای خیابونی هستیم و بهش گفتم یکی از همکلاسیهای دوران دانشگاست که میخوایم بریم عیادت. خلاصه با مامی رفتیم سمت بیمارستان نمازی، تو راه به مینا زنگ زدم تا ببینم کجا هستن که اونام گفتن جلوی در بیمارستان منتظر وایسادن.

بعدأ فهمیدم که اون دوتا از قبل رفتن با خواهر سمیه که پیشش بوده هماهنگ کردن، وقتی رسیدیم جلوی بیمارستان مینا و سحر رو دیدم اونام اومدن سوار شدن و سلام علیکی کردیم و رفتیم داخل بیمارستان. ماشینو که پارک کردم مینا گفت یه مشکلی هست ؛ پرسیدم چه مشکلی؟ گفت قسمتی که سمیه بستریه بخش داخلی زنانه ضمنأ یخورده گیر میدن واسه ملاقات ولی من با یکی از پرستارها آشنا هستم امیدوارم اون برامون یه کاری کنه. بالاخره راه افتادیم به طرف همون بخش. بعد از حرفایی که مینا با پرستار زد، پرستاره مارو سریع به اتاقی برد که اونجا باید لباس مخصوص و دستکش و دمپایی و کلاه مخصوص میپوشیدیم و یه ماسک میزدیم. بعد از انجام این کارا پرستار ما رو به طرف اتاق سمیه راهنمایی کرد و بهمون گفت فقط ده دقیقه اجازه دارید بمونید. دلم خیلی شور میزد هم میترسیدم هم مشتاق بودم ببینم. هرجوری بود رفتیم داخل اتاق ؛ چشمتون روز بد نبینه همون چیزی که فکرشو میکردمو دیدم " یه دختر خشکل با چهره ای معصوم که به همه جای بدنش سرم و سوزن وصل بود " یه لحظه سر جام میخکوب شدم نفسم بند اومد اشکم سرازیر شد اینا دست خودم نبود

 

ببخشید که نمیتونم عکس واقعیش رو بذارم

مامانم رفت به سمت سمیه ؛ بجز ما خواهر سمیه هم داخل اتاق بود که من اصلأ تا اون لحظه متوجه حضورش نبودم ، به اونم سلام کردم و رفتم جلو . سمیه با چشمایی که به سختی باز نگهشون داشته بود جواب سلام ما رو داد . هیشکی اون لحظه نمیتونست شریک غم بزرگ سمیه باشه، چشماش داد میزد که درد درونش اونو از پا در آورده

دیدن اون صحنه ها برام خیلی زجرآور بود بیشتر از این نمیتونستم اونجا بمونم. مامانم دست سمیه رو تو دستاش گرفته بود و داشت آروم باهاش حرف میزد . من با دست از سمیه خداحافظی کردم و از اتاق اومدم بیرون. چند دقیقه بعد بقیه هم از اتاق اومدن بیرون ؛ دلم خیلی به حالش سوخت. اما جز دعا و توکل هیچ کاری نمیتونستم انجام بدم

خواهر سمیه اومد بیرون و ازمون تشکر کرد از رنگ رخسارش معلوم بود خیلی وقته آرامش نداشته. از بیمارستان که اومدیم بیرون دلم میخواست گریه کنم اما مامانم بهم گفت آدم باید تو این مواقع فقط به یاد خدا باشه ؛ همینه که میتونه آدمو آروم کنه